Nil Diynes'in doğum hikayesi (part1)

Her annenin anlata anlata bitiremediği ve her doğum hikayesinde mutlaka kendinden bir parça bulduğu bir doğum hikayesi vardır mutlaka.
Ben sanırım izlediklerimin ve okuduklarımın etkisinde çok fazla kalmışım.Doğum sancısı hep gece gelir,Sevdicek uyandırılır,Sevdicek kucağında hemen hastaneye gidilir...
Ama hiç hayal ettiğim gibi olmadı :)en son 15 mayısta doktor kontrolümüzde 21 mayıs gibi bekliyoruz demişti.

17 mayıs 11:00 civarı karnımın alt kısmında hafif yanmalar başladı ama daha öncede böyle yanmalar olmuştu.'çok fazla ayakta durdum herhalde'diye düşündüm.
Annem zaten doğumdan 2 hafta önce bizde kalmaya başlamıştı.Önce anneme de bir şey söylemeden biraz uzandım. Diynes'nde hareketleri yavaşladı korkmaya başladım.Kalktım annemin yanına gittim.Annem odadan girerken 'karnında baya indi doğum yakın ben sana söyleyeyim demesin mi?Çok bi sancım olmamasına rağmen korkmaya başladım.
Hamile kaldığım ilk günden beri normal doğum yapmak istediğimi bangır bangır bağıran ben bu ufacık sancıda 'acaba sezeryan mı olsa?' diye düşünmeye başladım.
En sonunda anneme söyledim.Annem bende çok panik oldu.
Geldi yanıma oturdu.Elini karnıma koydu.Hareketlerini çok rahat hissedebiliyorduk önceden.Şimdi sanki bebek uyuyor gibi.Annem kalktı panikle tatlı birşeyler getirdi.Biraz yedim .Yine bakıyoruz yok.Ama beni sancım hafif hafif artmaya başlıyor.
Zaman tutmaya başladık.40 dakikada 1,35 dakikada 1,30 dakikada 1...
Doktoru aradık doğumdaymış.Durumu hemşireye anlattık '10dakikaya düştüğünde gelin ' dedi.
Sevdicek uzakta çalışıyor onun eve gelmesi beni hastaneye götürmesi en az 2 saat.
Annem teyzemi ardı.İki teyzemde hemen geldiler.
Ama bende öyle kıvrandıracak bir sancıdan ziyade korku var.
Görümcem aradı o sırada.Sesim nasıl çıkmışsa 'doğuma mı gidiyorsun yoksa?' dedi.
Hemen oda geldi.
Ben rahat görünmeye çalışıyorum.Konuşuyorum gülüyorum ama aklım beynim kalbim hep bebeğimde.
Doğumsa sıkıntı değil ama ya başka bir şey yüzünden hareketsizleşmişse?
Doğum ihtimalini göz önünde bulundurarak bir şey yedirmiyorlar içirmiyorlar bana.
20 dakikada 1, 15 dakikada 1,ve sonunda 10 dakikada 1........!
Hayalimde kucaklanıp götürülme sahnesinde eser olmayan vaziyette kendi kendime yürüyerek arabaya bindim ve hastaneye gittik.
Hastaneye gittik beni bi odaya aldılar.Yatsam yatamıyorum otursam oturamıyorum.
Bu arada Diynes o kadar hareketlendi ki sanırsın karnımı parçalayacak...
Kasılmalarım çok olmamasına rağmen 7 cm açıklığım varmış.Kasılmalar yetersin kalırsa suni sancı vermeleri gerekebilirmiş.Büyük görümcem de geldi.Oda tıklım tıkış. En sonunda ebe hepsini dışarı çıkardı yanımda sadece teyzem kaldı.
İki dakikada bir gelip alttan kontrol ettiler.Açıklık var ama sancı yok.Serum bağlandı suni sancı verildi.
AMAN YARABBİİİİ......
Bir serumun bu kadar çabuk kana karışıp etki ettiğini bilmezdim.
Baktım kapıdan sevdicek göründü.Yeşil gözleri yuvalarından fırlamış ne yapacağını bilemez koştu yanıma geldi.Sanki o olmadan doğum olmayacak gibi geliyordu ,geldi iyi oldu:)
Elimi sıkıca tuttu.'kızımız geliyor annesi'dedi.
Şimdi bu annesi,babası laflarına çok alıştım ama o zaman tüylerim diken diken oldu.'ANNESİ!'
Anne oluyordum ötesi var mı?
Suni sancı etkilerini artırmaya başladı.baktım bizim aile yine doluşmuş odaya:)
'Kalk yürümeye çalış doğum daha kolay olur'dedi hemşire.Kalktım ama sanki karnım yere düşecek ve belim ikiye ayrılacak.
Koridor boyu yürümeye başladım.Arkamda bir aile ordusuyla (2 teyze,2 görümce,anne,tabi ki sevdicek) birlikte.O kısımlar çok net değil kafamda.sonradan 3.görümcem de gelmiş.Benim en iyi hatırladığım şey benim çığlıklarımın arasında herkes fenalaşıp ağlayarak benden uzaklaşıyordu:)
26 yıllık hayatımda kendi sesimi bu kadar yüksek duymamıştım:)
Zaten o dakikadan sonra ben bu doğumdan sağ çıkarsam bi daha bana bir şey olmaz diye düşünmeye başladım...
Diynes sanki karnımı parçalamak istiyordu.Bana sonradan söylenene göre 'kızım hadi nolur doğ artık lütfen kızım hadi' diye bağırıyormuşum:) bana boş boş çığlık atmışım gibi geliyor hala:))
Hemşire geldi.Bir odaya aldılar lağman yaptılar.Bu konuda fazla detaya girmicem:)
'büyük tuvaletiniz gelmiş gibi hissedeceksiniz o zaman hemen haber verin'dedi hemşire.Daha kapıdan çıkmadan 'GELDİİİİİİİİ' diye bağırmaya başladım:)
Oradan çıktık hemen baktım sevdicek yok.Dışarı çıkarmışlar.Başka biri koridorda yürüyormuş çünkü.Zaten erkekleri almıyorlardı.
Hemen doğum haneye aldılar.Doktorum geldi.Koltuğa oturttular.Ben kim dua etmek kim erken imana geldim resmen...Bildiğim , bilmediğim ne kadar dua varsa okumaya başladım.Yalvarıyorum artık yapacak bir şey kalmadı...