Nil Diynes'in doğum hikayesi (part 2)

İnsanın kendini çaresiz hissetmesi kadar kötü bir şey yok.Hele ki evladına karşı.Doğum esnasında o kadar çok şey düşündüm ki,düşündükçe çığlıklarım arttı...
doktor arada 'tamam geliyor ıkın'falan diyor ama ben duymuyorum bile.İstemsiz bir ıkınma hali var zaten sancıdan dolayı.
Nereden aklıma geldi hala kendime çok şaşırıyorum 'doğum sancısı çekerken ne dua edersen kabul olur' ve doğum yaparken terini saçınla silersen yüzündeki lekeler gider'diye bir şeyler söylemişlerdi.O sancının arasında imana geldim ya hepsini yaptım:) Bir yandan saçımda bandana var onun arkasından saç yakalamaya çalışıyorum bir yandan 'Allah'ım nolur sevdiceğimin abimin babamın işlerini rast getir zorlukla karşılaştırma,bebeğime rızık ver' diye içimden dua ediyorum:)))tabi bu arada çığlıklar hat safhada:)
düşündükçe hala gülüyorum:))))))
Arada kapı açılıp kapanıyor kapıda sevdicek ve annem...
Sanki orada olmaları bana güç verdi.Daha önce doğuma gir benimle dediğimde istemeyen sevdicek orada 'bırakın gireyim' diye yırtmış ortalığı:)
Sonra bana ilahi gelen bir ses... 'tamam kafası çıktı....!'
Bendeki rahatlamanın tarifini edemem size.Kafası çıkana kadarmış bütün sıkıntı.Kafa çıktı hemen arkasından 'DOĞUM GERÇEKLEŞTİ'dediler.. şükürler olsun:)
Mucize gibi bir bebek ellerindeki...Hemşire daha kordonu kesmeden bana yaklaştırdı ama vermedi kucağıma.doğar doğmaz bebeklerin gözlerini açabildiklerini bilmiyordum.Göremediğinin farkındaydım ama sanki beni tanıdı gibi geldi:)
kordonu kestiler beni dikerlerken onuda hemen yanımdaki masada temizlediler giydirdiler ve çıkardılar...
Dikişler atıldı.Beni bir hasta sandalyesine oturttular odama götürdüler.
Herkes bebeğin yanında tabi beni artık düşünen yok:))

Nasıl masum nasıl zavallı geldi bebeğim...ben başladım ağlamaya...ama ne ağlama:)
Herkes çıktı odadan sevdicek ben ve bebeğimiz kaldık...duygu seli bendeki hüngür şangır:)

Kucağıma aldım.Nasıl bir huzur.Ağlama falan kalmadı tabi artık.Çünkü ben anneyim.Anneler güçlüdür;)

Bebeğim sağlıklı.Benim için en önemlisini buydu ve bunu öğrendikten sonra içim rahat etti...
Kucağımda minik yavru rüya gibi ,hayal gibi,serap gibi...
Hemşire geldi.'Hadi annesi bebeğini doyuralım'dedi. 'ANNESİİİİ' :))))
Annem teyzem ve hemşirenin yardımıyla ilk emzirme deneyimimizi yaşadık.Bana sorarsanız hiç zorlanmadık.Sanki hep bebek emzirmişim gibi rahat verdim.Diynes zaten kurt gibi acıkmış yavrum elini emmeye başlamıştı zaten hemen sarıldı memeye:)
Elini emmek dedim de bu ayrıntıyı atlamak istemiyorum:) odaya ilk girdiğimde cork cork cork bir ses var ne olduğunu anlamadım önce yatırdılar beni bebeği yanıma çektiler bir baktım elini emiyor ama ne emmek:) elini komple sokmuş ağzına, parmak falan değil yani:)
Kalabalık yavaş yavaş dağılmaya başlıyor.Kim kalacak yanımda konuşmaları başlıyor .İçin için sevdicek kalsın diyorum ama annem kalıyor.
Herkes gidince Annemde yorgun düşmüş kanepede uyuya kalıyor.Biz kızımla baş başa kalıyoruz.
Nil Diynes...
Gözümün nuru,minik kelebeğim,beni ANNE yapanım....