Çocuğum olmasa asla dikkatimi çekmeyecek ama doğumla birlikte gözüme batmaya başlayan BİZ olayına değinmek istiyorum.Çevremdeki çoğu anne çocuğuyla ilgili konuşurken 'biz' kelimesini tercih ediyor.
'Bu gece gaz sancımız vardı'
'Bu aralar iştahımız yok'
Bu gün hırçınız'
' 16 aylık olduk' vs..
Bu bana çok saçma gelse de çevremde o kadar çok insan bunu kullanıyor ki artık normal gelmeye başladı.
Benimde hamileliğimden beri BİZ kavramı vardı hayatımızda ,fakat çok daha farklı. Mesela telefonda birisi napıyorsun dese '' oturuyoruz '' diyorum . Kızımı da bir birey olarak gördüğüm için söylüyorum bunu.
Diğer BİZ benim vurguladığım birey olmaktan çok uzakta. Hatta tam aksi olduğunu bile düşündüğümü söyleyebilirim.
Bence toplumumuzda sürekli ezilen KADIN olgusu çocuğunun doğmasıyla BİZ olarak bir kimlik kazanma kaygısında hiç farkında olmadan.
Ve bağımlı çocuk yetiştiren annelere dikkat ettiğimizde daha sık gördüğümüz BİZ , bilinç altında masumane ''çocuğum ve ben bütünüz ,o bensiz bir şey yapamaz'' mesajı veriyor. Ama dediğim gibi bunu o kadar masumane dile getiriyor ki bir yerde babayı dahi dışladığını kendisi bile farkedemiyor.
Yurt dışında yaşayan tanıdıklarımla bu konuyu paylaştığımda orada da tek tük olsa da var olduğunu ama Türkiye'deki kadar yaygın olmadığını anladım.Ve yine paylaşılanlara dayanarak söylüyorum orada BİZ tabirini kullanan anneler benim tarifime çok uyuyor:)
Bende yurt dışında okudum ama algıda seçicilik sanırım,çok bebekli aileyle birlikte olmama rağmen böyle bir şeye dikkat etmemiştim (hamileyken de ne çok hamile var derdim sanırım aynı algı :) ).
Anneler,annelerim....
Bırakın çocuklarınız SEN olsun,O olsun...
Kendine güvenen çocuklar yetişsin,özgüven sahibi olsunlar,bağımlı olmasınlar.
Hayatının sonuna kadar her alanda yanında olamazsınız çocuklarınızın.Bir yerde mutlaka yollarınız ayrılacak.O zaman çocuğunuzun ayakta kalabilmesi için şimdiden kendinizden ayrı bir birey olduğunu öğretmeniz lazım....
