AYRILIK KAYGISI KİMDE...

Çalışmaya başlamak bir anne için ne kadar zordur herkes bilir. Çocuğunu evde bırakıp uzuuun saatler boyu ayrı kalmak, kimseye güvenememek,sanki sen olmazsan sürekli ağlayacakmış gibi hissetmek,kısaca gittiğinde sanki çocuk annesi olmadan bir şey yapamayacak gibi düşünmek.Ben sadece çalışmaya başlamakla kalmadım üstüne birde kızımı İstanbul'a yolladım.
Ama hiçte sanıldığı gibi olmuyor.İşe başladıktan sonra bu ayrılık kaygısı bebeklerde mi yoksa annelerde mi diye düşünmeye başladım.
İşe başladığımda annem baktı kızıma ve geldiğime ben çok özleyip sarılmaya çalışmama rağmen Nil'de hiç öyle extra bir durum yoktu.Hatta ben geldikten sonra bile annemin yemek yedirmesini istedi.
Ayrılık kaygısını çocuklardan çok ebeveynler yaşıyor bu bir gerçek.
Şimdi 1 haftadır ananesiyle İstanbul'da.Biz burada perişan olduk,ağladık,bittik.Ama Nil'de pek özlem gözlenmedi.O parka gitti,gezdi,dayısıyla oynadı,dedesiyle oynadı...Kamera açıp konuşmak istediğimizde bile çok fazla ilgi göstermedi.
Çocukların adaptasyon süreci büyüklerinkinden çok daha hızlı. Bu bir gerçek...

Dedesiyle parkta(1)

Gezmelerde

Erol Taş:)

Dedesiyle parkta(2)

Büyüdü de kendi kendine yemek yemeye bile başladı:)

hiç mutsuz görünüyo mu? maşallah:)

Dedesiyle parkta (3)

Nar topluyor

Bizim için oldukça zorlu olan süreç onun için eğlenceli geçti buna seviniyorum.

Nil 16 aylık.Aslında kreşe verebilirdik ama pek güvenemedik.

Bütün kreşler kötü ,bütün öğretmenler zalim demiyorum elbet ama duyduğum şeyler beni korkutmaya yetti.Dafa dil gelişimi tamamlanmadığı için olumsuz bir durumla yada sert bir tavırla karşılaştığında tek yapabildiği olay ahalini olabildiğince hızlı terketmek.Ki bir öğretmen kızarken bir çocuğun kaçması olası değildir bunu herkes bilir.Ayrıca böyle bir şeye yaşasa bile bize anlatacak dil kabiliyeti yok.

Sırf bu yüzden kreşe vermekten korkuyorum.

Fazla çocukla haşır neşir olacak hasta olur korkum yok.Bağışıklık sistemi böyle böyle güçlenecek.

Yada yemeğini yemezse aç kalır korkum yok.Aç kaldığında illaki yiyecektir.

Düşer yaralanır berelenir diye korkum yok.Düşe kalka büyüyecek.

Tek bir korkum var oda içe kapanması.Daha bu yaşta birilerinden korkmaya başlaması.Baskıyla istediğini yaptıran bir öğretmenle baş başa bırakmak.

Sırf bunu göze alamadığım için ayrı kalmayı göze aldım...